Vincent Willem van Gogh

Vincent Willem van Gogh (ur. 30 marca 1853 r., zm. 29 lipca 1890 r.) – holenderski malarz, którego twórczość należy do kierunku zwanego postimpresjonizmem. Kolor u van Gogha był środkiem do wyrażenia wewnętrznych przeżyć w stopniu o wiele większym niż u innych artystów. Jest obecnie uznawany za największego malarza holenderskiego od czasów Rembrandta. Obrazy van Gogha nie podobały się jednak ówczesnej publiczności, która odbierała je według własnych, odmiennych kryteriów estetycznych.

DOM RODZINNY

Urodził się w wiosce Groot Zundert w holenderskiej Brabancji, niedaleko belgijskiej granicy, gdzie jego ojciec był pastorem. Miał pięcioro rodzeństwa: Annę, Theo (który później wspierał go przez całe życie), Elisabeth, Wilhelmien i Cornelisa. W wieku piętnastu lat zakończył swoją edukację. Rysował od dzieciństwa, lecz poważnie z malarstwem zetknął się mając 16 lat w Hadze, gdzie pracował w galerii marszandów Goupil & Cie. Początkowo nawiązywał do artystycznej tradycji holenderskiej, dążąc do wyrażenia walorów przedstawianych przedmiotów poprzez bogactwo gry światła, stosował dosyć ciemną, impastową manierę, typową m.in. dla Fransa Halsa, w tematyce nawiązywał do holenderskiego malarstwa rodzajowego XVII wieku.

PRACA

W 1873 roku Vincent van Gogh zostaje przeniesiony do londyńskiej filii galerii. Tu spotyka swą pierwszą miłość, zakochuje się w córce swoich gospodarzy Eugenie Loyer. Jednak ona, będąc już zaręczona, odrzuca propozycję małżeństwa ze strony Vincenta. Zawód miłosny powoduje pierwszą z jego depresji i załamanie nerwowe, w wyniku czego w 1876 roku traci pracę w galerii . Są to pierwsze objawy choroby układu nerwowego, która towarzyszy mu przez całe życie.

POWOŁANIE ARTYSTY

W latach 1878 - 1880, chcąc wspierać biednych i prowadzić działalność misyjną, zostaje protestanckim kaznodzieją, kontynuując tradycje rodzinne - podejmuje studia teologiczne. Jednakże za pomoc ubogim górnikom w belgijskim zagłębiu węglowym w Borinage, kosztem majątku kościelnego otrzymuje ostrą naganę od zwierzchników kościelnych i zostaje wykluczony z kościoła protestanckiego. Wyjeżdża do Brukseli, gdzie postanawia ostatecznie zostać artystą.

W 1881 roku na skutek ciągłych problemów finansowych van Gogh wraca do rodziców w Etten. Tam powstają pierwsze szerzej znane dzieła jego autorstwa, inspirowane twórczością Jeana-Françoisa Milleta (np. Siewca). Pracę przerywa kolejna nieszczęśliwa miłość. Zakochuje się w owdowiałej kuzynce Kee Vos (z domu Stricker). Mimo że ona zdecydowanie odrzuca jego zaloty, Vincent wyjeżdża za nią do Amsterdamu, gdzie spotyka go wiele upokorzeń.

Nieobliczalne zachowanie Vincenta powoduje częste konflikty. Po burzliwej kłótni na temat planów na przyszłość zrywa kontakty z ojcem i przenosi się do Hagi (dzięki pomocy swego brata Theo). Uczy się malarstwa u Antona Mauve. W 1882 roku przeżywa kolejną miłość, jego wybranką jest prostytutka Sien Hoornik, która zostaje jego modelką i towarzyszką życia. Podczas ich wspólnego pożycia rodzi się chłopiec (nie jest to syn Vincenta). Presja i oburzenie ze strony całej rodziny (nawet Theo nie może zaakceptować stylu życia brata) powoduje wzrastającą depresję. W tym samym roku powstają pierwsze płótna olejne.

W sierpniu 1883 roku van Gogh odchodzi od Sien, opuszcza Hagę i przenosi się do Drenthe w północnej Holandii. Tam, żyjąc w spartańskich warunkach, spędza wiele czasu na spacerach po okolicy, stopniowo się uspokaja, szkicując i malując pejzaże oraz sceny z życia chłopów, brakuje mu jednak funduszy na zakup materiałów malarskich, co zmusza go w końcu do ponownego powrotu do domu.

Pod koniec 1883 godzi się z rodzicami i postanawia zamieszkać w ich nowym domu w Nueuen. Tam mieszka do śmierci ojca w 1885 roku. Z tego okresu pochodzą takie obrazy jak Martwa natura z otwartą biblią lub Jedzący kartofle.

W listopadzie 1885 Vincent wyjeżdża do Antwerpii, aby studiować w Królewskiej Akademii Sztuki. Jest bardzo chory, cierpi na syfilis, jego dziąsła gniją, a chory żołądek jest dodatkowo rujnowany przez brak pożywienia. Van Gogh szybko rezygnuje z nauki, gdyż jego gwałtowna, zbyt indywidualna technika nie zyskuje uznania w akademii. Rozczarowany porzuca więc studia i przeprowadza się do Paryża.

W Paryżu mieszka z bratem Theo na Montmartre. Próbuje zacząć wszystko od początku. Poznaje Emile'a Bernarda, Georgesa Seurata, Paula Signaca i Paula Gauguina. Podziwia obrazy impresjonistów i styka się z wieloma nowymi ideami. Pod wpływem impresjonistów i grafiki japońskiej jego paleta staje się jaśniejsza, wykorzystuje też wartości dekoracyjne faktury i linii.

ARLES

W 1888 van Gogh przenosi się do Arles w Prowansji. Jedzie w niezwykle słoneczne regiony Francji, na spotkanie ze światłem. Podróż ta okazuje się być najważniejsza w życiu twórcy. Tam, gdzie intensywnie świeci słońce, barwy przedmiotów wydają się bardziej czyste i kontrastowe. Van Gogh z całą tego świadomością podąża za światłem. To w Arles ukształtował się w pełni styl jego malarstwa, który charakteryzują intensywne barwy odbijane od przedmiotów i intuicyjnie zestawione kontrastowo, niekiedy z przewagą żółci, gruba faktura i deformacja, traktowane jako środki ekspresji. Powstaje wiele wspaniałych obrazów, np. Nocna kawiarnia lub Taras kawiarni w nocy. Vincent, chcąc uczynić z Arles centrum artystyczne, przekonuje Paula Gauguina, aby ten przyłączył się do niego. Wynajmuje "Żółty Dom", w którym razem malują. Między malarzami dochodzi jednak do konfliktów, pod wpływem których daje o sobie znać ukryta choroba van Gogha. 23 grudnia po kolejnej gwałtownej kłótni Vincent grozi przyjacielowi brzytwą i w stanie najwyższego wzburzenia obcina sobie ucho, a następnie wręcza je w kopercie miejscowej prostytutce. Następnego dnia zostaje znaleziony bliski śmierci i umieszczony w szpitalu w Arles. Odtąd ataki halucynacji i załamania nerwowe nawiedzają go coraz częściej, przeplatając się z okresami dobrego samopoczucia i jasności umysłu. W tym okresie tworzy najwięcej najwybitniejszych dzieł. Najbardziej znanym są Słoneczniki.

W marcu 1889 roku ludność Arles wypędza van Gogha z miasta. W maju artysta wyjeżdża i leczy się w szpitalu psychiatrycznym w St. Remy. Tam stwierdzono u niego epilepsję (chociaż dziś podejrzewa się, że cierpiał na porfirię). Maluje m.in. Irysy, jeden z jego najwspanialszych Autoportretów oraz serię obrazów przedstawiających Cyprysy. Na początku 1890 roku opublikowana zostaje pierwsza pozytywna ocena jego prac autorstwa Alberta Auriera.

ZEGARMISTRZ ŚWIATŁĄ. ŚMIERĆ

Jeszcze raz podejmuje próbę normalnego życia. Odwiedziwszy w Paryżu ukochanego brata Theo, jego żonę i syna, 21 maja 1890 roku przyjeżdża do Auvers-sur-Oise na północy Francji i zamieszkuje w gospodzie. Znajduje tu opiekę doktora Gacheta, przyjaciela Camille'a Pissarra, lekarza będącego jednocześnie mecenasem artystów. Pracuje jak szalony, tworzy około siedemdziesięciu dzieł, m.in. Kościół w Auvers i Pole pszenicy z krukami- obraz uznawany często za ostatnie dzieło malarza.

27 lipca 1890 roku w czasie kolejnego załamania nerwowego Vincent van Gogh próbuje popełnić samobójstwo. Idzie na pole i pożyczonym rewolwerem strzela sobie w brzuch. Umiera po dwóch dniach, nie pozwoliwszy udzielić sobie pomocy.

Artykuł z wikipedii... Wink

Kiedyś oglądałam w TV program o van Gogh'u. Od tej pory to jeden z moich idoli (wystarczy tylko ciekawe streszczenie życia i twórczości malarza i okazuje się, że taki temat wcale nie jest nudny) Very Happy

malował dość nietypowo, ale pięknie.